O que nos motiva...

Hoxe, quero deixar unha reflexión que xaºteño dende fai tempo: ¿cáles son as motivacions da xente?



Coñecendo, falando e observando á xente da miña idade ou un pouco mais xove observei que o único que motiva á maioría é saír de festa. ¿Non é triste? ¿Eso é o que queremos facer da nosa vida? ¿Saír de festa? ¿Beber? A xente que deixou de estudiar ou os que acabaron os estudos e xa están traballando, só pensan na finde semán e semella que aborrecen o seu traballo, que só é un medio para conseguir cartos o final do mes e non ven que no traballo e en durmir van a invertir a maioría do tempo da súa vida...carecen de plan de carreira...podemos dicir que a súa vida carece de sentido? E isto é independiente de ter parella ou non...é triste, pero é así...



Máis adiante cando a xente xa se estabiliza e a maioría cásase ou vive en parella, o que nos motiva é competir co veciño, sí sí, quen ten o coche máis caro, quen van máis tempo de vacacións, etc. Teño un veciño, que mercou un Honda (para lucirse, porque valen unha pasta e o fine o cabo non teñen nada, porque non deixa de ser a gama baixa da Lexus) e cando paso diante da sua casa e vexo que non ten cartos para pintala (porque a ten recebada e quen merca ese tipo de coches e non a ten pintada é poque non pode), pois no meu adentro dígome: qué triste...o coche, a roupa que leva e as vacacións que se da, iso vese pero ter un fogar, un traballo no que realizarse, semella que ser secundario (pois o pobre home traballa a destallo nas obras para pagalo coche e como se soe dicir o postureo)...



Así digo: ¿qué é o que nos motiva?

Morriña...

Como se soe dicir: o mal tempo boa cara.

O mellor equivocome pero a vida, como a economía, móvese en ciclos, nuns atópaste no pico e noutros no val...agora toca tempo de val...o peor de todo e que cando estas mal, veas a cousas peor, e non ves saida a este ciclo que comeza e semella non ter fin...

Decidir

Conversación cunha amiga:

….O outro día quedei cunha amiga da universidade á que facía case un ano que non vía. Parece mentira que durante unha época nos viamos case a cada momento e agora vexámonos de ano en ano. Cheguei ,démonos dous bicos e comezamos a falar. Un dos temas máis recorrentes cando xa fai tempo que non ves a alguén é o traballo e as relación persoais. O traballo ós dous vainos ven, por sorte, así que pasamos a falar do segundo tema. A pobre muller lamentabase de non atopar o home adecuado e que xa tiña 24 anos e que xa era hora de asentar. Acababa de ter unha relación de 2 meses cun rapaz, pero as cousas non foron ben. E así leva dende os 18 anos (cando eu a coñecin) mantendo relacións (se a iso se lle pode chamar relación) de semanas ou como moito 2-3 meses. Un rasgo que a min me caracteriza é a sinceridade e cando a pobre muller me dicía que non tiña sorte, que pacería que alguén lle votara un conxuro, eu contesteille como xa dixen, con sinceridade. A miña resposta foi: Muller, ti tes o que buscaches. Creo que esta resposta non lle gustou moito. Pero sí, ten o que se buscou, se cando tiña 18 anos nos andivera de flor en flor, quizais algún rapaz a tomaría enserio, na contra de cómo lle ocorre hoxe en día. A conversación seguiu…

As nosas decisións pasadas marcarán o noso futuro.

Divisando o horizonte!

Moitas lembrazas dos veráns que xa non volverán...porqué tempos pasados sempre foron mellores??

O medo

hoxe déronme unha idea para comeza-la entrada: O medo. ¿qué é o medo? ¿onde nos leva?...como xa dixen, e palabras de punset (filla) considera que a infelicidade está relacionada co medo, coa pertenza a un grupo (fai millons de anos non estar nun grupo, supuña moi probablemente a morte). Hoxe en dia xa non é así. Pero o medo, ó meu parecer, lévanos a ser infelices. ¿qué hai máis triste que face-las coousas por medo? ¿qué hai máis triste que estar toda a vida na casa (dos pais) por medo a sair fora? ¿qué hai másis triste que escoller unha carreira (laboral ou universitaria) por medo (a sair fora)? ¿qué hai másis triste que ter un traballo no que non desfrutas do que fas e só pensas na hora de saida? ¿qué hai máis triste que escudarte na pena e non sair dunha mesma situación que sempre se repite? ¿qué hai máis triste que estar só (ainda que teñamos amizades)? A resposta é o medo.

A vida é evolución constante, aínda que á maioría lle parezca que todo é inmutable e segue a selo mesmo.
Unha “mala racha” é, simplemente, o estourido dos impactos acumulados desa evolución. Os cambios son tan pequenos que ó comezo nin se notan; depois xa se aprecian nas fines de semán, e agora os cambios xa non nos deixan viver como antes e resulta imprescinbible procurar outros entornos, outras relacións ou profundizar nas xa existentes.
A vida é evolución: Todos temos uhna orixe común, pero todos somos agora distintos, grazas ó imperio da diversidade, grazas ás nosas decisións, á nosa vida, que non é máis que evolución.
Ninguén pode negar nin ignoralo evidente: todas e cada una das nosas experiencias individuais deixarán unha pegada no noso inconsciente.

...A felicidade...

A teoría económica conductista, que surxiu fai uns cantos anos, publicou un estudo recente que dicia que ante a crise a xente era máis feliz. O motivo é porque como ven que o veciño lle van peor as cousas, síntese mellor, é máis feliz.

A vedade e que estou moi dacordo con isto, pois eu vivo nunha vila moi pequena, duns miles de habitantes onde, como é de supoñer, todos nos coñecemos. Ó largo da miña vida (relativamente curta, só 26 aniños) puiden ver como en moitas ocasión na contra de ser felices cos nosos éxitos, somos más felices cos fracasos alleos. Pódese chamar envexa, pódese chamar X. No mundo empresarial sería coma se unha empresa na contra de tentar ter o máximo benefico posible, o que quixera sería que a competencia lle foran mal ás cousas. Coma se en lugar de alegrarme porque o meu amigo teña moza, alegrárame se o deixara. Pregúntome cantas persoas alegraránse máis dunha ruptura sentimental que de que un amigo/coñecido encontre o amor. Aínda que agora falo dunha parella, podemos tamén poñer o exemplo do paro (tan de moda na actualidade).

Aquí o deixo, pero é para pensalo...

E como dixo a raiña de corazóns...

...para quedarse nun mesmo sitio, hai que correr moito...

(Alicia en el país de las maravillas)

¿Será certo? ás veces semella frustante o camiño, pero se un quere chegar á cima, supoño que antes debeu correr moito, ¿non?...Non sei se chegarei á miña meta, pero ó menos tentareino..

Recomenzar

Este ano comezo unha nova etapa na miña vida.

Ás veces párome a pensar se realmente merece a pena o esforzo. Estudar, traballar...para qué? para quén? a alguén lle importa?

Agora é o meu momento. Adeus ós medos!

Unha aperta compañeiros